Over stoppen met meedoen aan de wedstrijd die niemand wint
Ik heb het echt geprobeerd hoor, om perfect te zijn. Om te doen wat er van mij verwacht werd. Om doelen na te streven die niet de mijne waren.
Ik heb geprobeerd succesvol te zijn, ambitie te hebben, en alle rollen — huisvrouw, stiefmoeder, carrièretijger en sportfanaat — tot in de puntjes uit te voeren.
Maar ik mislukte volledig.
De mislukking die bevrijdde
En daarom heb ik besloten ermee te stoppen. Ik doe er niet meer aan mee.
In plaats daarvan ben ik die middelbare vrouw met grijze plukken haar, rondvliegende hormonen en hier en daar een uithaal naar het mannelijk gezelschap in huis. Met putjes op haar dijen, een baan die gewoon prima is zolang het salaris maar gestort wordt en die het schoonmaken van het toilet soms gewoon overslaat.
De vrouw die blijft staan
En weet je? Sindsdien heb ik het een stuk meer naar mijn zin met mezelf.
Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik niet meer de vrouw die alles net niet redt, maar een vrouw die niet perfect is en dat heerlijk vindt.
Eentje die durft te staan voor haar menselijkheid, en daarmee ruimte maakt voor anderen om óók niet langer te hoeven voldoen aan een onhaalbaar ideaalbeeld.
Ruimte om jezelf te kunnen zijn. En ruimte voor al die mooie dingen die we allemaal in ons hebben, maar die we vergaten omdat we te druk waren met perfect proberen te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties