Over grauwe blikken, twinkelende ogen en hoe je het verschil merkt
Zonder dat ik het doorhad, gebeurde het weer.
Ik merkte op dat ik minder energie had, nergens zin in had en dat mijn creativiteit ineens weg leek. Eigenlijk voelde ik het al bij het opstaan. Dat gevoel van: laat me gewoon liggen vandaag. Geen zin in de dag. Zo anders dan een week eerder, toen ik bijna met een glimlach wakker werd omdat er weer een nieuwe dag begon. Een dag waarin alles mogelijk leek. Maar nu voelde het zwaar. Alsof de dag een verplichting was. Dit doen, dat doen, en oh ja… ook nog een paar blogs schrijven. Terwijl ik de week ervoor niet kón wachten om te schrijven.
’s Avonds plofte ik uitgeblust op de bank. Het enige wat ik nog wilde was doelloos YouTube-filmpjes kijken. En zelfs die kon ik niet afkijken, want alles voelde dom en saai. Geen rust in mijn lijf, een kort lontje, en toen ik in de spiegel keek, zag ik een grauw gezicht zonder twinkel. Een holle blik. Alsof ik naar mezelf keek, maar me niet herkende.
Wat was er veranderd?
Mijn hoofd had het overgenomen
Wat ik vooral herkende, was het gebrek aan creativiteit en die vermoeidheid. En dat is inmiddels voor mij een heel duidelijk signaal: ik leef in mijn hoofd.
Maar er was ook iets geks aan de hand. In die ‘hoofdfase’ hield ik mezelf voor dat het kwam omdat ik te ver was gegaan. Te veel had gedaan. Dat ik nu dus even rust moest nemen. Klinkt logisch, toch?
Alleen: dat was mijn hoofd. Mijn hoofd leidde me om de tuin. Het gebruikte mijn behoefte aan rust als excuus om maar niet terug te hoeven naar mijn gevoel. Want zodra ik wél weer verbinding maakte met mijn gevoel… was de energie ineens terug.
Hoofd of hart? Zo herken ik het verschil:
Een praktisch lijstje dat mij helpt om het te herkennen:
Als ik in mijn hoofd leef:
- Ik voel me moe, leeg of zwaar
- Ik heb nergens zin in
- Ik raak sneller geïrriteerd
- Ik voel me negatief over mezelf of de wereld
- Ik krijg zin in suikers, fastfood of ongezond gedrag
- Ik wil “uitrusten” door te scrollen of Netflixen (maar voel me daarna niet uitgerust)
- Ik snooze ‘s ochtends en blijf te laat op
- Mijn gezicht oogt grauw en mijn ogen lijken dof
Als ik in mijn hart leef:
- Ik voel me licht en opgewekt
- Ik zie het mooie in kleine dingen
- Ik heb zin om iets op te pakken of te maken
- Ik glimlach zonder reden
- Ik krijg zin om te knuffelen of te lachen
- Ik voel me verbonden met mezelf en anderen
- Mijn ogen twinkelen (ja echt, ik zie dat!)
Hoe ik weer terugkom bij mezelf
Wat voor mij niet werkt: vechten tegen mijn hoofd.
Ik hoef het niet weg te duwen of te veranderen. Wat ik wel doe?
Ik zie het.
Ik herken: ah, daar ben je weer. Bedankt hoofd, dat je me probeert te beschermen. Maar ik mag nu weer terug naar m’n gevoel.
En ik mediteer weer.
Want grappig genoeg is dat één van de eerste dingen die ik oversla als ik in mijn hoofd schiet: mijn meditatie. Terwijl het precies dát is wat me terugbrengt.
Niet altijd in één keer. Soms is het een paar keer op en neer. Maar steeds als ik weer kies voor die zachte aandacht — even zitten, even zijn — dan voel ik het langzaam terugkomen. De rust. De zin. De twinkeling.
Een uitnodiging
Herken je dit verschil ook bij jezelf?
Of juist (nog) niet, maar ben je nieuwsgierig?
In De Zachte Krant van Morgen schrijf ik vaker over dit soort ontdekkingen, op een gewone manier. Niet zweverig, maar gewoon zoals het is.
Wil je ‘m ook ontvangen?
Laat hieronder je naam en emailadres achter en dan krijg je elke zondag een klein lichtje in je mailbox.
Reactie plaatsen
Reacties