Waarom alleen zijn geen eenzaamheid is maar juist kracht geeft
Soms krijg ik opmerkingen zoals:
“Ben jij dan niet eenzaam?”
of
“Wat zonde, zo’n weekend alleen thuis…”
En dan glimlach ik. Niet omdat ik me veroordeeld voel, maar omdat ik oprecht verbaasd ben dat alleen zijn nog steeds wordt gezien als iets negatiefs. Iets dat vermeden moet worden. Iets dat opgelost moet worden met gezelschap of gezelligheid.
Maar ik voel het anders.
Ik vind het heerlijk om alleen te zijn.
Sterker nog: ik kijk er soms stiekem naar uit. Niet omdat ik anderen niet waardeer, maar omdat ik mezelf gewoon ontzettend prettig gezelschap vind.
Geen leegte, maar ruimte
Alleen zijn voelt voor mij niet als leeg, maar als open.
Een paar dagen alleen thuis zonder mijn man? Dat is geen straf, dat is een kans om in mijn eigen ritme te zakken. Thee te drinken zonder gesprek. Te lezen zonder afleiding. Te haken, te mijmeren, te verdwalen in mijn eigen hoofd — waar het altijd warm en vol is.
Ik mis hem heus wel een beetje. Maar ik mis mezelf niet. En dat is misschien wel het grootste verschil.
Geen tekort, geen eenzaamheid
Mensen denken vaak dat alleen zijn gelijk staat aan eenzaamheid. Maar alleen zijn is een situatie. Eenzaamheid is een gevoel.
Ik voel me zelden eenzaam, juist omdat ik zoveel heb om mee in gesprek te zijn: mijn gedachten, mijn ideeën, mijn eindeloze hobby’s (101 inmiddels, maar wie telt).
Ik ben mijn eigen beste vriendin geworden. En daar ben ik trots op. Niet omdat ik het anderen niet gun, maar omdat ik het mezelf eindelijk ben gaan gunnen.
Een maatschappij die het niet goed begrijpt
We leven in een wereld die extraversie viert.
Druk zijn is status. Samen is succes. Stilte is verdacht.
Maar ik geloof dat echte tevredenheid iets stillers is.
Het vraagt niet om aandacht. Het hoeft zich niet te bewijzen. Het is er gewoon. Net als de herfst — die ook niet roept: kijk mij eens prachtig zijn. Ze laat gewoon los, zakt naar binnen, vertraagt. En juist daardoor raakt ze.
Voor wie dit herkent
Als jij ook iemand bent die oprecht kan genieten van je eigen gezelschap — weet dat je niet raar bent. Je bent rijk. Je bent afgestemd. En misschien, heel misschien, ben je gewoon een herfstmens in een zomerse wereld.
En mocht je het ooit vergeten: trek je terug, zet thee, en luister weer even naar jezelf.
Zij weet het nog.
“Misschien herken je iets in deze woorden. Misschien dacht je: oh gelukkig, ik ben niet de enige.”
Wil je meer van dit soort zachte, eerlijke mijmeringen ontvangen?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen een brievenbusje voor je hart, vol rust, inzicht en een glimlach.
Reactie plaatsen
Reacties