Hoe mijn ego zichzelf tot lichtbrenger kroonde — en ik bijna in de war raakte
Deze week had ik een kleine identiteitscrisis.
Niet eentje waar je voor naar de psycholoog hoeft, hoor — eerder zo’n zacht knikje van het universum dat zegt:
“Ehm… weet je zeker dat jij nog achter het stuur zit?”
Het begon met een paar filmpjes op YouTube.
Ze begonnen met zinnen als:
“Misschien ben jij een chosen one…”
En voor ik het wist, zat ik rechtop op de bank.
Want ja, natuurlijk, dacht mijn ego — eindelijk iemand die het snapt!
Eindelijk erkenning voor dat gevoel van “anders zijn”, “intens zijn”, “niet in een hokje passen”.
Maar het ging verder.
Je bent dus een uitverkorene.
Je bent hier met een missie.
Om licht te brengen.
En de wereld zal je tegenwerken.
Want: duistere krachten. Natuurlijk.
En ineens voelde het zwaar
Niet omdat ik niet van licht hou (ik heb letterlijk een hommel als gids),
maar omdat mijn ego ineens met een to-do lijstje aan kwam zetten:
📝 Licht brengen
📝 Missie vervullen
📝 Je beschermen tegen het kwaad
En dát, lieve mensen, was het moment waarop ik het voelde schuiven.
Want mijn ziel klinkt niet zo.
Mijn ziel doet niet aan dreiging of deadlines.
Het spiritueel ego — nu met kanten kraagje
Dat is het rare aan het spirituele ego.
Het is niet luid. Het is niet boos.
Het klinkt eigenlijk best lief.
Maar het zegt dingen als:
“Jij ziet wat anderen nog niet zien.”
“Jij bent hier om iets groters te doen.”
“Jij moet anderen helpen ontwaken.”
En als je goed luistert, hoor je het oordeel.
Niet hardop — maar ergens onder de woorden sluipt het erin:
“Ik weet iets dat jij nog niet weet.”
“Mijn pad is verder dan het jouwe.”
“Jij snapt het nog niet — maar ik wel.”
Dat ego denkt in:
- goed en fout
- wakker en onbewust
- hoog en laag
- licht en donker
- zonde en zuiverheid
En zodra je dat merkt, weet je:
dit voelt niet als liefde, dit voelt als rangorde.
En dat is altijd je seintje.
Want je ziel vergelijkt niet.
Je ziel wijst niet af.
Die is gewoon. Stil. Aanwezig. Zonder verhaal.
Terug naar eenvoud
Toen ik dat zag, hoefde ik niets te fixen.
Ik hoefde mezelf niet te straffen voor dat ego-stuk.
Ik hoefde alleen maar te glimlachen.
En de kanten kraag voorzichtig af te leggen.
Ik ben niet uitverkoren.
Ik ben gewoon iemand die soms voelt,
soms verdwaalt,
soms moppert,
en soms ineens iets helderder ziet dan de dag ervoor.
Met sokken aan. En een kop thee.
Geen missie. Geen strijd. Geen grootse opdracht.
Alleen dit moment. En het volgende.
Alles wat je hierboven leest is mijn waarheid — voor nu.
Misschien herken je iets, misschien denk je: hmm, nee.
Helemaal goed. Blijf vooral voelen wat voor jóu klopt.
Jij bent je eigen beste wijsheidsbron.
Voel je herkenning?
Misschien is het fijn om dan af en toe een zachte herinnering in je inbox te ontvangen.
👉 Je kunt je hier inschrijven voor De Zachte Krant.
Reactie plaatsen
Reacties