Je weet dat je rust nodig hebt.
Je voelt het aan alles. Je lijf is op. Je hoofd draait overuren.
Maar zodra je écht probeert te stoppen, gebeurt er iets geks:
In plaats van ontspanning voel je… paniek.
De innerlijke storm zodra je stopt
Alsof je ineens wordt overspoeld.
Gedachten. Gevoelens. Onrust.
En vooral die ene vraag: maar hóe dan?
Want diep vanbinnen weet je: dit hou ik niet vol.
Maar je weet ook niet hoe het anders moet.
En die onduidelijkheid alleen al is genoeg om je adem hoog te laten zitten.
Doorgaan voelt veiliger dan stilstaan
Dit is wat veel mensen niet hardop zeggen:
Soms is rust nemen zwaarder dan doorgaan.
Niet omdat je niet wílt vertragen,
maar omdat stilvallen voelt als falen.
Als je moet toegeven:
Ik trek het even niet meer. Ik weet niet hoe verder. Ik ben moe, zo moe.
En dat voelt machteloos.
Alsof er iets van je verwacht wordt — verandering, actie, een oplossing —
maar je hebt de energie niet eens om na te denken.
Het ongemakkelijke besef
Dat gevoel alleen al maakt het verleidelijk om door te blijven gaan.
Doorgaan geeft tenminste nog een soort grip.
Het leidt je af van dat ene pijnlijke besef:
Het is te veel.
Wat je vandaag mag onthouden
Misschien is dit wat je nú even nodig hebt om te horen:
Je hoeft het nog niet op te lossen.
Je hoeft het nog niet te fiksen.
Het is oké als je niet weet hoe het anders moet.
Erkenning is de eerste stap
De eerste stap is geen actie. Geen plan.
De eerste stap is erkenning.
Erkennen dat je moe bent.
Dat je tegen je grens aan zit.
Of er misschien al overheen bent.
Erkennen dat je rust nodig hebt, ook al weet je nog niet hoe dat eruitziet.
Vanuit ruimte groeit richting
Zodra je erkent wat er speelt,
ontstaat er ruimte. Adem.
En vanuit die ruimte…
komt de rest vanzelf.
Niet in één keer.
Maar stapje voor stapje.
Reactie plaatsen
Reacties