Soms lijkt het alsof het leven alles wat je hebt opgebouwd ineens op losse schroeven zet.
Wat veilig was, voelt plots wankel. Je probeert te redden wat er nog te redden valt. Je zoekt naar grip, naar oplossingen. Maar niets lijkt te werken.
Het is alsof je in een storm staat – en de enige die het opmerkt, ben jij.
We hebben geleerd dat het leven vooral mooi moet zijn
Als het tegenzit, is onze eerste neiging vaak: vechten.
We willen geen pijn. We willen geluk. Liefst moeiteloos.
En als het niet lukt? Dan voelen we ons falend.
Alsof we iets verkeerd hebben gedaan. Alsof het onze schuld is.
De maatschappij vertelt je: je kunt alles bereiken.
En tussen de regels door ook: dus als het niet lukt, ligt het aan jou.
Maar niemand deelt zijn worstelingen openlijk
Iedereen kent momenten van twijfel, verlies of somberte.
Maar we zien ze zelden. Niet op verjaardagen, niet op Instagram.
En dus lijkt het alsof jij de enige bent bij wie het leven niet lukt.
Maar dat ben je niet.
Wat als je niet meer hoeft te vechten?
Vechten kost energie. En soms... is dat precies wat je niet meer hebt.
Dan is het tijd voor iets anders. Niet opgeven, maar berusten.
Berusting is iets anders dan jezelf laten vallen. Het is erkennen dat het nu is zoals het is.
Dat je het even niet weet. Dat je even niet hoeft op te lossen.
En daarin schuilt rust.
Rust in je hoofd. Rust in je lijf.
En vooral: rust in je hart.
Het leven heeft je misschien iets te vertellen
Juist in periodes waarin het lijkt alsof alles tegenzit, zit vaak een boodschap verscholen.
Niet omdat het leven je wil straffen. Maar omdat het je zachtjes terugstuurt.
♡ Ben je jezelf onderweg kwijtgeraakt?
♡ Volg je nog wel het pad dat echt bij je past?
♡ Heb je te lang op wilskracht geleefd, en vraagt je lijf nu om pauze?
Soms is de storm geen einde, maar een uitnodiging.
Om stil te staan.
Om te luisteren.
Om opnieuw te beginnen – op jouw manier.
Het leven is niet tegen je. Misschien wil het alleen dat je even thuiskomt bij jezelf.
Reactie plaatsen
Reacties