Over emoties onder het kleedje schuiven, bang zijn voor de golf — en waarom het tijd is om weer te leren voelen
We hebben voelen afgeleerd
Ergens zijn we gaan geloven dat voelen gevaarlijk is.
Dat emoties iets zijn wat je liever onder een kleedje stopt of netjes opbergt in een laatje waarvan je de sleutel in de sloot gooit.
We huilen liever niet in het openbaar.
We zeggen: “Het gaat wel weer” als iemand vraagt hoe het met ons is.
En we blijven vooral dóórgaan — want als je maar bezig blijft, hoef je niks te voelen.
Maar onder dat tempo ligt iets anders.
Ik was ook bang om te voelen
Laten we eerlijk zijn: ik vond het verschrikkelijk.
Ik was bang dat als ik mijn gevoel echt zou toelaten, het me zou overspoelen.
Dat ik geen controle meer zou hebben. Dat ik het misschien niet zou overleven.
Het voelde veiliger om het niet te voelen.
Veiliger om weg te stoppen.
Te blijven doen alsof het er niet was.
Maar weet je wat ik ontdekte?
Mensen zijn gebouwd om te voelen
Echt waar.
Je hoort weleens dat mensen ziek worden van hun verdriet.
Maar eigenlijk gebeurt dat niet omdat ze voelen — het komt omdat ze hun gevoel niet toelaten.
Verdriet, boosheid, angst…
Ze zijn niet gevaarlijk.
Ze willen alleen maar even door je heen stromen.
Maar als we blijven hangen in dat randje —
net genoeg voelen om ongemak te ervaren,
maar niet diep genoeg om het echt toe te laten —
dan blijf je vastzitten in een soort sluimerstand.
Altijd onrust. Altijd moe. Altijd een beetje vol, maar leeg.
Emoties zijn als golven
En dat is misschien wel het belangrijkste wat ik leerde:
Emoties zijn als golven.
Ze komen.
Ze rollen over je heen.
En als je ze toelaat — echt toelaat — dan verdwijnen ze ook weer.
Gemiddeld duurt een emotie twee minuten.
Twee minuten.
Dat is het.
Maar dan moet je wel durven blijven zitten.
Niet wegrennen. Niet op je telefoon duiken. Niet meteen iets oplossen.
Gewoon… zijn.
En laat ik het dan maar zeggen zoals het is
Want dit is ook wat me frustreert aan veel hulpverlening.
Zoveel therapeuten trekken pleisters van oude wonden,
maar leren je niet hoe je écht moet voelen.
Ze laten je net genoeg aanraken om het te voelen schuren,
maar niet genoeg om het te verwerken.
En dan blijf je hangen.
Jarenlang.
In herhaling.
En dat vind ik zonde.
Want jij bent gemaakt om te voelen.
Gemaakt om door emoties heen te bewegen.
Niet om erin te blijven hangen.
Hoe begin je met voelen?
Heel simpel.
Begin met vijf minuten.
Zet geen muziek op.
Pak geen telefoon.
Gewoon even zitten.
En voelen wat er is.
Staren naar buiten. Ademen. Kop thee erbij.
En als het schuurt, laat het schuren.
Want onder dat laagje onrust zit jij.
En jij bent het waard om weer gevoeld te worden.
Verder lezen?
In De Zachte Krant van Morgen deel ik elke week nieuwe stukjes zachtheid, prikkelende vragen, kleine inzichten en eerlijke blogs zoals deze. Geen gedoe, geen spam, gewoon een digitale kop thee op een rustig moment.
Reactie plaatsen
Reacties