Een ode aan het nietsdoen dat alles in beweging zet
Je kent het misschien wel. Dat gevoel van onrust als je even stilvalt.
Alsof je iets moet dóén om te mogen bestaan.
Alsof groeien alleen maar kan door actie, stappen zetten, zichtbaar zijn.
Terwijl… wat als precies het tegenovergestelde waar is?
Ik had zo’n weekend waarin alles stilviel. Geen inspiratie, geen energie.
De woorden wilden niet komen, mijn hoofd was mistig, en alles in mij wilde zich even terugtrekken onder een dekentje.
En toch – ergens in mij – klonk dat bekende stemmetje.
Het stemmetje dat zegt: “Kom op, je wilt dit toch? Dan moet je ook iets doen.”
Ik heb het gehoord.
Ik heb het bedankt voor de waarschuwing.
Maar ik heb het niet gevolgd.
Want ik kies nu voor waar ik écht behoefte aan heb.
Voor ruimte. Voor zachtheid.
Voor even niets.
Niet omdat ik opgeef.
Maar omdat ik vertrouw.
Waarom rust nemen geen zwakte is
We leven in een wereld die vooral waarde hecht aan presteren, aan zichtbaar zijn, aan doorgaan.
Maar rust nemen is geen zwakte.
Het vraagt moed om te vertragen in een wereld die versnelt.
En het vraagt vertrouwen om stil te durven zijn, juist als er iets van je verwacht wordt.
Want alles groeit ook als jij even stil bent.
Stilstaan is geen achteruitgang.
Het is een manier om op te laden.
Om contact te maken met wat je werkelijk nodig hebt.
Rust als voorbereiding op groei
Kijk maar naar de bomen.
In de winter lijken ze niets te doen.
Maar ondertussen verzamelen ze, diep vanbinnen, energie.
Zodat ze in de lente weer kunnen bloeien.
Even niets doen ís dus niet niets.
Het is precies wat nodig is om straks te kunnen groeien.
Alles wat je hierboven leest is mijn waarheid — voor nu. Misschien herken je iets, misschien denk je: hmm, nee. Helemaal goed. Blijf vooral voelen wat voor jóu klopt. Jij bent je eigen beste wijsheidsbron.
Voel je herkenning?
Misschien is het fijn om dan af en toe een zachte herinnering in je inbox te ontvangen.
👉 Je kunt je hier inschrijven voor De Zachte Krant.
Reactie plaatsen
Reacties