Waarom ik besloot te stoppen met wachten en gewoon te beginnen.
De mythe van het perfecte moment
Ik heb jarenlang gewacht op dat ene magische moment: nu weet ik wat ik wil doen met mijn leven.
Maar dat moment kwam nooit.
Ik mediteerde, volgde opleidingen, deed allerlei onderzoeken naar mijn passie en liep zelfs een loopbaantraject.
En ja, dat bracht me verder ik kreeg meer inzicht in wie ik werkelijk ben en wat voor mij belangrijk is.
Maar het voelde nog steeds alsof ik met een puzzel van 25.000 stukjes op schoot zat, zonder plaatje om naar te kijken.
Gewoon een paar stukjes oppakken
Op een dag besloot ik maar gewoon te beginnen.
Ik pakte een paar puzzelstukjes op die ik mooi vond en begon ermee te spelen.
Dat eerste stukje was: press-on nagels lakken. Heerlijk vond ik het, al mijn creativiteit erin kwijt.
Toen kwam het volgende stukje: ik wilde iets voor mezelf starten.
Dus besloot ik mijn nagels te gaan verkopen.
Omdat ik schrijven leuk vind, kwam er ook een blog bij.
Dat idee veranderde weer in nagels als zelfzorgsetje aanbieden.
En van daaruit ontstond het idee voor brievenbuscadeautjes omdat ik het geweldig vind om iets moois bij elkaar te zoeken en iemand echt iets waardevols cadeau te doen.
Van nagels naar kaartjes
Voor die cadeautjes moesten natuurlijk kaartjes komen, en dat bleek óók erg leuk om te maken.
Dus ontstonden de eerste ontwerpen.
Het idee om een Cameo-snijmachine te kopen had ik jaren eerder al, maar nu kwam het weer naar boven.
Met de Cameo in huis ging er een wereld aan creatieve mogelijkheden open.
Is dit mijn passie?
En inmiddels ontwerp ik zachte dingen voor echte mensen en is mijn blog veranderd in een plek waar ik mijn ervaringen met bewust leven deel.
Is dit mijn ultieme passie? Geen idee.
Wat ik wél weet: als ik bezig ben met al mijn papiertjes, verdwijnt de wereld om me heen.
Ik ben helemaal in het moment, en er ontstaan prachtige dingen al zeg ik het zelf.
Misschien is dit niet mijn uiteindelijke puzzel.
Misschien verandert het over een maand of een jaar weer helemaal.
En dat is oké, zolang ik maar dat gevoel blijf volgen van helemaal opgaan in wat ik doe.
Beginnen zonder het plaatje
Ik was hier nooit gekomen als ik niet eerder had besloten gewoon een paar puzzelstukjes op te pakken.
Mijn gevoel is mijn kompas.
Zolang ik ervan geniet, weet ik dat ik de juiste stukjes in handen heb.
Reactie plaatsen
Reacties