Waarom het tijd is om ons lijf weer te zien voor wat het is en niet voor hoe het eruit zou “moeten” zien.
Ik vind het eigenlijk best raar dat we in deze maatschappij ons lichaam zijn gaan zien als iets los van onszelf.
Niet meer als het levende, trouwe lijf dat ons elke dag helpt de dingen te doen die we willen doen, maar als een soort kunstobject dat moet voldoen aan een lijstje “perfectie-eisen”.
Van trouwe metgezel naar kunstobject
Alsof je lichaam vooral dient als schilderij voor de buitenwereld.
En dan het liefst eentje die voldoet aan de steeds absurdere schoonheidsnormen: op dit moment is het ideaalbeeld een wespentaille met giga-heupen (veel succes met dat in de echte wereld).
Zelfs mensen die al als “volmaakt” worden gezien, bewerken hun foto’s nog voordat ze ze online zetten.
Gezichten worden eindeloos gefilterd tot het “ideale gezicht” dat inmiddels overal op Instagram lijkt rond te zweven.
Elke vorm van echtheid wordt eruit gegumd.
Wat we zijn kwijtgeraakt
En dat is misschien wel het vreemdste:
We zijn het contact kwijtgeraakt met wat ons lichaam voor ons doet.
Het is gedegradeerd tot iets waar van alles aan mankeert, alleen omdat het niet past binnen onrealistische Barbie-normen.
Hoe vinden we het terug?
Hoe zijn we hier beland?
En belangrijker nog: hoe vinden we onze eigen blik op ons lijf weer terug zonder filter, zonder oordeel, gewoon zoals het is?
Misschien begint het simpelweg met jezelf af en toe bedanken.
Niet omdat je er op een foto leuk uitziet, maar omdat je benen je de trap op dragen, je armen een knuffel kunnen geven en je ogen nu deze woorden lezen.
Dat zijn toch eigenlijk de mooiste functies die er zijn en daar heb je nul filters voor nodig.
Reactie plaatsen
Reacties