Over het uitstel-stemmetje dat zegt: “Eerst de rest.”
Er zijn van die dagen waarop ik opsta met een hoofd vol plannen.
Zin om te schrijven, iets moois te maken, een idee uit te werken.
Maar ergens tussen het tandenpoetsen en mijn mailbox opent zich een oude bekende in mijn hoofd.
Een stemmetje dat zegt: “Ja leuk hoor, maar eerst even dat lijstje.”
En dat lijstje?
Dat stopt nooit.
Er moet gewerkt worden, opgeruimd, geregeld, gemaild, gezond gegeten, bewogen, sociale verplichtingen afgevinkt en oh ja — ook nog even rust genomen worden want zelfzorg.
Dus schuif ik wat ik écht wil — mijn verlangens, mijn creativiteit, mijn plannen voor Even voor mij — naar later.
Naar vanavond. Of morgen. Of als het rustig is.
En als het dan eindelijk rustig is… ben ik moe. Of leeg. Of het moment is gewoon weg.
“Eerst de rest” betekent vaak: nooit mezelf
Het gekke is: dat lijstje voelt belangrijk.
Alsof ik eerst netjes moet afvinken wat ik ‘hoor’ te doen, voordat ik mezelf toestemming mag geven om te doen wat ik wil.
Maar dat moment komt zelden.
Want het stemmetje in mijn hoofd heeft geen interesse in wat ik echt wil.
Het is de manager van de dag. De spreadsheet in menselijke vorm.
Die zegt:
“Ja maar, je kunt toch niet zomaar een blog gaan schrijven terwijl de was nog moet?”
“Je moet wel realistisch blijven hè.”
“Eerst verdienen, dan creëren.”
En ik geloofde dat. Lang.
Tot ik begon te merken: het is nooit genoeg.
De taken houden niet op. De dagen vliegen voorbij.
En als ik blijf wachten op een leeg lijstje, dan wacht ik mijn leven lang.
Het stemmetje gaat nooit ja zeggen
En dat is misschien wel het pijnlijkste besef:
Dat stemmetje gaat nooit ja zeggen tegen wat ik écht wil.
Nooit zeggen: “Goed idee, ga jij maar eerst even genieten, ik wacht wel.”
Nee, het zal altijd zuchten.
Altijd vinden dat het nog niet mag.
Altijd fluisteren dat ik eerst nog iets moet verdienen, regelen, opruimen, goedmaken.
Dus als ik op dat stemmetje blijf wachten, dan eindig ik straks met een keurig leven vol vinkjes —
Maar ben ik vergeten om te leven.
Het voelt ongemakkelijk (en dat mag)
Dus nee, het voelt niet licht om toch dat doosje te gaan maken terwijl de wasmand vol zit.
Het voelt niet vanzelfsprekend om een blog te schrijven terwijl mijn hoofd zegt: “Daar heb je nu geen tijd voor.”
Dat stemmetje mokt.
Het gaat met gekruiste armen in een hoekje zitten.
Het probeert me een schuldgevoel te geven, en soms lukt dat ook.
Maar ik hoef er niet naar te luisteren.
Ik mag hem horen — en tóch kiezen voor mezelf.
Voor leven.
Voor dat kleine moment dat licht geeft.
En gek genoeg…
Als ik het dan toch doe,
Voelt het niet egoïstisch.
Maar als thuiskomen.
Vandaag begin ik anders
Ik weet dat de stem in mijn hoofd er nog is.
Hij blijft fluisteren dat ik eerst nog van alles moet doen.
Dat het nog niet mag. Nog niet kan. Nog niet slim is.
Maar vandaag luister ik niet.
Vandaag begin ik met wat ík wil.
Leven.
Reactie plaatsen
Reacties