Over het lef om je eigen pad te volgen — zelfs als niemand het snapt.
Soms voelt het alsof de wereld één grote snelstromende rivier is.
Iedereen lijkt te weten waar hij heen moet. Er zijn talloze bordjes, fluitende coaches op de kant, succesverhalen op borden langs de weg.
“Als je dit doet, dan komt het goed.”
“Als je dát niet doet, dan mis je de boot.”
En daar dobber jij dan, met je voeten bungelend in het water en een stem vanbinnen die zegt:
“Volgens mij wil ik eigenlijk helemaal niet die kant op…”
Ik noem dat een klein wonder.
Want tegen de stroom in zwemmen, dat is niet per se spectaculair. Het ziet er vaak niet dapper uit. Het is niet groots of luid.
Soms is het gewoon niet doen wat iedereen lijkt te doen.
Of wel doen wat niemand snapt.
Zacht tegendraads zijn
Ik dacht vroeger dat ‘tegen de stroom in zwemmen’ betekende dat je moest vechten.
Je punt moest maken. Uitleggen, overtuigen.
Maar inmiddels weet ik dat het ook veel stiller kan.
Dat zacht tegendraads zijn óók een vorm van moed is.
Niet omdat je rebels wilt zijn.
Maar omdat het anders gewoon niet klopt voor jou.
Ik blog liever dan dat ik ‘strategisch zichtbaar’ ben.
Ik vertrouw eerder op verbinding dan op marketingwetten.
Niet uit luiheid of eigenwijsheid, maar omdat ik anders mezelf kwijtraak.
Vertrouwen zonder bewijs
De stroom volgen voelt veilig.
Je doet wat werkt.
Je hoeft niks uit te leggen.
Maar tegen de stroom in gaan vraagt iets anders.
Het vraagt vertrouwen. Zónder bewijs.
En dat is spannend.
Want:
Wat als ik het mis heb?
Wat als ik straks achterloop?
Wat als iedereen straks roept: “Had je nou maar gewoon mee gedaan…”?
En toch.
Elke keer als ik me aanpas, raak ik iets kwijt wat veel kostbaarder is dan succes:
mezelf.
Misschien herken jij het ook
Dat gevoel dat je net een beetje anders in elkaar zit.
Dat je iets te zacht, te langzaam, te gevoelig of te eigenzinnig bent voor hoe het ‘hoort’.
Dus probeer je het toch nog maar even ‘zoals het hoort’.
Even presteren. Even meedoen. Even voldoen.
Tot je weer hoort:
“Wacht eens… dit ben ik helemaal niet.”
een kleine ode aan jou
Aan jou, als jij voelt dat het anders mag.
Als jij niet per se wilt knallen, maar liever blogt.
Of schildert. Of luistert. Of gewoon even niets doet.
Aan jou, als je niet harder wilt, maar liever echter.
Blijf trouw.
Niet omdat het makkelijker is.
Maar omdat het klopt.
En eerlijk? Dat is misschien wel de stilste, krachtigste vorm van leiderschap die er is.
Wil je vaker dit soort mijmeringen over zacht verzet, je eigen pad volgen en jezelf zijn zonder poespas?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen.
Een klein cadeautje voor je hart, zacht bezorgd via je inbox.
Vol rust, inzicht en af en toe een milde schop onder je kont.
(Die laatste uiteraard met wollen sloffen aan.)
Reactie plaatsen
Reacties