Over kronkelpaden, vertragen en je eigen ritme volgen
Ik doe maar wat (of toch niet?)
Soms denk ik: ik doe maar wat.
Dan ben ik met stickers bezig en denk ik: nee, dit is het niet.
Dan ga ik toch weer kaartjes maken.
Of bloggen.
Of gewoon helemaal niets.
En als ik dan naar die week kijk, denk ik:
wat heb ik nou eigenlijk gedaan?
Het hoofd wil voortgang, het hart wil ruimte
Mijn hoofd wil duidelijke voortgang.
Resultaten. Lijnen die stijgen. Dingen die af zijn.
Maar mijn gevoel zegt iets anders.
Mijn gevoel zegt: je bent aan het bewegen.
Zachtjes. Met omwegen. Op je eigen tempo.
En weet je dat is óók vooruitgang.
Niet alles wat groeit is zichtbaar
Misschien zijn de belangrijkste stappen juist de stappen die niemand ziet.
De momenten waarop je besluit even niets af te maken.
Of iets te laten rusten.
Of jezelf niet te forceren, maar gewoon te luisteren.
Er werden deze week keuzes gemaakt. Innerlijke knopen ontwart.
Zinnen op papier gezet. Plakbandjes weer losgetrokken.
En misschien lijkt het niet veel van buitenaf.
Maar van binnen voel ik: ik ben zachter geworden.
En daardoor eigenlijk dichter bij mezelf.
Zachtjes vooruit op klompen
Dus ja, ik heb misschien geen stickerlijn gelanceerd.
Geen duizend dingen afgerond.
Maar ik ben wél verder gekomen.
Zachtjes.
Op klompen.
In mijn eigen tempo.
Wil je meer van dit soort zachte, eerlijke stukjes ontvangen?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen.
Een liefdevolle krantin je inbox, elke zondag. Zonder haast, zonder gedoe. Gewoon een beetje ademruimte voor jou.
Reactie plaatsen
Reacties