Over rouw om gemiste jaren, en thuiskomen bij jezelf – alsnog.
Als ik eerder was begonnen…
Soms overvalt me dat gevoel ineens.
Dat ik te laat ben.
Te laat om iets op te bouwen.
Te laat om mijn dromen nog echt vorm te geven.
Te laat om mijn leven een andere wending te geven zonder alles op het spel te zetten.
Ik ben 46. En ja, ik weet dat dat helemaal niet oud is. Maar toch.
Als ik zie hoeveel inspiratie ik nu heb, hoeveel ideeën, plannen, verlangen — dan steekt het.
Want stel je voor dat ik op mijn twintigste al had geweten wat ik nu weet.
Dat ik toen al was begonnen met schrijven, creëren, mijn eigen weg kiezen.
Wat had ik dan allemaal kunnen doen?
In plaats daarvan heb ik jarenlang gedaan wat anderen van mij verwachtten.
Wat ik dacht dat nodig was om veilig te blijven.
Om het goede te doen.
En pas nu durf ik daar zachtjes uit te stappen.
Pas nu voel ik: dit is wie ik ben, dit is wat ik wil maken, dit is wat ik de wereld wil geven.
En dan komt die gedachte weer:
Ben ik te laat?
Rouw om jezelf
Misschien is dat de rouw waar niemand het over heeft.
Niet de rouw om een ander, maar om jezelf.
Om wie je had kunnen zijn, als je eerder had durven kiezen.
Dat doet pijn.
Echt pijn.
Misschien moest het wel zo
Maar misschien…
Misschien had ik dit allemaal niet kunnen schrijven, voelen, maken zonder eerst te verdwalen.
Misschien moest ik eerst vergeten wie ik was, om het later met beide handen terug te kunnen pakken.
En misschien is dat geen verloren tijd, maar een ander soort voorbereiding.
Ik ben niet te laat.
Ik ben aangekomen.
Bij mezelf.
Eindelijk.
En misschien komt daar nu niet meteen een groots bedrijf uit rollen, of een leven vol zekerheid.
Maar wat er wél komt, is echt.
En zacht.
En van mij.
Reactie plaatsen
Reacties