Over het zoeken naar goedkeuring, het loslaten van dromen en de keuze om dit keer wél te gaan.
Er zijn zoveel dromen die ik niet heb doorgezet. Niet omdat ze niet mooi waren, maar omdat ik te weinig steun voelde. Tot ik besefte: als ik blijf wachten op bevestiging van anderen, verandert er nooit iets.
Meerdere dromen, weinig steun
Meerdere dromen heb ik gehad. Mooie dromen, waardevolle dromen.
Maar veel daarvan hebben het niet gered.
Niet omdat ze niet de moeite waard waren, maar omdat ik geen steun vond in mijn omgeving.
Niet dat mensen altijd letterlijk zeiden dat ik het niet moest doen (oké, soms ook wel), maar vaak reageerden ze gewoon niet heel enthousiast. En mijn hoofd dacht dan: zie je wel, blijf maar gewoon doen wat je doet. Niemand vindt dit een goed idee.
Het veilige leven zonder sprankel
En dus bleef ik in het veilige.
Een “wel oké” leven.
Prima, maar zonder die sprankel, die levensenergie, dat gevoel van avontuur.
Tot ik besefte: als ik elke droom opzij zet omdat anderen er niet in geloven, dan verandert er nooit iets in mijn leven.
Het stemmetje in mij (en in hen)
Net zoals ik een stemmetje in mijn hoofd heb dat zegt “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”, heeft mijn omgeving dat ook. Onbewust willen ze dat alles blijft zoals het is. Want dat voelt bekend en veilig.
Zelfs mijn partner (die me alle geluk van de wereld gunt) heeft ergens dat stemmetje. Zolang het een schattige hobby blijft, is het prima. Bovendien heeft hij al vaak genoeg gezien dat Yvonne nieuwe dromen had die uiteindelijk weer wegzakten.
Dit keer is het anders
Maar dit keer is het anders.
Deze droom is te mooi om niets mee te doen.
Dus ik ga ervoor.
Niet hard en in volle vaart, maar zacht.
Organisch.
Zodat ook mijn eigen stemmetje langzaam kan wennen aan het idee dat we de veilige haven verlaten.
Want sommige dromen zijn de moeite waard om het anker uit te gooien en te zien waar het schip strandt.
Reactie plaatsen
Reacties