Over nut, niks doen en gewoon jezelf zijn
De zoektocht naar nut
Ik ben er zó lang naar op zoek geweest: mijn zielsmissie.
Er moest toch een reden zijn dat ik hier ben?
Ik bedoel ik ben toch niet zomaar op deze wereld gezet?
Ik moest toch íets bijdragen?
Telkens weer: dit is het (of toch niet?)
Dus ik ging zoeken. Jarenlang.
Ik deed testen, reflecteerde me suf, probeerde werkvormen, coaching, opleidingen.
Elke keer als ik dacht: “Ja, dit is het!”…
werd het ineens benauwend zodra ik het echt ging doen.
Dan dacht ik: oh nee wacht, dit is hem toch niet.
Het moet anders voelen. Makkelijker. Vanzelfsprekender.
Want als het echt mijn zielsmissie is, dan zou ik daar toch voor geboren zijn?
Dan zou het toch als ademhalen gaan?
Maar elke keer voelde het uiteindelijk juist zwaar. Of eng.
Dus ik besloot: dan is dit ‘m gewoon niet.
En ik zocht weer verder. En verder.
Tot ik het uiteindelijk opgaf.
De grote leegte
Misschien had ik gewoon geen zielsmissie.
Misschien was mijn bestaan gewoon toeval.
Het resultaat van twee mensen die besloten dat een kind wel leuk zou zijn.
En toen voelde ik me compleet nutteloos.
Ik begon mijn dagen gewoon uit te zitten. Echt letterlijk.
Tot ik op een dag dacht:
Als ik hier dan toch ben, laat ik het dan op z’n minst een béétje leuk maken.
De creativiteit kreeg weer ruimte
En zo begon het.
Heel klein. Met tekenen.
Met haken. Met press-on nagels.
Met gewoon dingen doen die ik leuk vond — zonder doel.
Mijn creativiteit kreeg weer ruimte.
Ruimte die ik vroeger nooit echt had.
Want volgens mijn ouders had je aan creativiteit ‘niks’ in het leven.
Maar ik kreeg weer plezier.
En ineens voelde het leven niet meer als uitzitten.
Maar als iets waar je dingen in mag maken. Ontdekken. Voelen.
Misschien hoeft het geen missie te zijn
Ik begon te schrijven.
Niet om gevonden te worden, maar omdat ik daar blij van word.
Ik startte een blog.
Ik ging brievenbuscadeautjes maken.
Ik begon gewoon. En bleef doorgaan.
En weet je? Tot nu toe groeit er van alles.
Niet omdat het een missie is.
Niet omdat ik de wereld wil verbeteren.
Maar gewoon omdat ik er blij van word.
En dat is het misschien wel.
Misschien is jezelf zijn al genoeg
Misschien is dat mijn bijdrage.
Dat ik iemand gedag zeg op straat.
Of iemand aan het lachen maak.
Of gewoon even zacht aanwezig ben.
Misschien is dat genoeg.
Misschien is mijn zielsmissie gewoon: mezelf zijn.
Zonder opsmuk.
Zonder grootse beloftes.
Zonder druk.
Gewoon ik. En dat delen.
Wil je meer van dit soort zachte, eerlijke stukjes ontvangen?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen.
Een liefdevolle krant in je inbox, elke zondag. Zonder haast, zonder gedoe. Gewoon een beetje ademruimte voor jou.
Reactie plaatsen
Reacties