Vast in het algoritme
Ik betrapte mezelf er deze week op dat ik steeds opnieuw op dezelfde soort filmpjes klikte. Filmpjes vol conflict. Dreiging. Macht. Niet omdat ik het leuk vond. Maar omdat iets in mij moest blijven kijken. Fascinatie, ja. Maar ook iets anders: een bijna automatische alertheid. Wat is dit? Waarom trekt het me zó?
En toen besefte ik het. Ik was in een algoritmisch angstverhaal beland.
Het begon onschuldig — één filmpje, één nieuwsgierige klik. Maar voor ik het wist, diende YouTube me een eindeloze stroom van dreiging en drama aan. Het algoritme was tevreden: aandacht is aandacht. Maar ik voelde iets anders: een sluimerend ongemak. Een soort… afstand. Niet alleen van wat ik zag, maar ook van mezelf.
Angst verkoopt
Het is niets nieuws. Angst verkoopt. Media weten dat. Sociale platforms zijn ermee doordrenkt. Want angst houdt ons scherp. Angst zorgt dat we blijven kijken, blijven klikken, blijven consumeren. Maar angst… maakt ook iets stuk.
Het maakt anderen gevaarlijk. Het vergroot ons wantrouwen. En voor je het weet leef je in een wereld waarin zachtheid naïef lijkt, en mildheid een zwakte.
En dan gebeurt het
Je raakt eraan gewend. Aan de spanning. Aan het idee dat de wereld gevaarlijk is. Dat andere mensen ‘tegen’ zijn. Dat jij moet opletten. Beschermen. Harder worden. Want dat is normaal geworden.
Maar precies daar… verliezen we elkaar.
Niet ineens. Maar langzaam. In hoe we elkaar aankijken. In hoe we minder vragen en meer oordelen. In hoe we minder luisteren en meer controleren.
Wat als je het pauzeert?
Wat als je een stap terug doet? De ruis even uitzet. Niet om te vluchten — maar om jezelf ruimte te geven. Om te kiezen wat je voedt in plaats van wat je verhardt.
Wat als je bewust besluit: ik wil niet alleen zien wat misgaat, maar ook wat er mogelijk is?
Er zijn verhalen die je hart laten openen in plaats van sluiten. Er zijn beelden die je herinneren aan liefde, moed, verbinding. Verhalen zoals Finding Joe — of dat ene gesprek dat je wél raakte, maar dat je nooit in je feed terugvindt.
Durf jij verder dan de angst te kijken? Durf jij te zien hoeveel moois erachter verscholen ligt? Niet perfect. Niet simpel. Maar écht.
Misschien is het tijd om te herinneren wat ons mens maakt. En om zachtjes terug te wandelen. Naar elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties