Jezelf afwijzen

De pijn die niemand ziet

We hebben allemaal wel eens te maken gehad met afwijzing. Van een ander. Een opmerking, een stilte, een deur die dicht bleef.
Maar de diepste afwijzing? Die komt vaak van binnenuit.

Die komt van dat kleine, strenge stemmetje in je hoofd dat zegt:
“Doe normaal.”
“Wie denk je wel dat je bent?”
“Je stelt je aan.”
“Dat lukt je toch nooit.”

Misschien is het een stem die je al jaren met je meedraagt.
Misschien klinkt het als je moeder. Of een oude leraar.
Maar intussen ben jíj het die die woorden herhaalt.
Dag na dag. Vaak zonder het door te hebben.

De afwijzing die niemand ziet

Van buiten zien mensen misschien een rustige vrouw, vriendelijk en behulpzaam.
Maar van binnen voelt het alsof je op eieren loopt.
Alsof je nooit écht mag zijn wie je bent.
Omdat je geleerd hebt dat het veiliger is om je aan te passen.

En dus slik je je woorden in.
Doe je jezelf kleiner voor.
Verstop je je verlangen.
En glimlach je, terwijl je vanbinnen stilletjes verdwijnt.

Wanneer begon jij jezelf af te wijzen?

Voor veel vrouwen begon het ergens in hun jeugd.
Een moment waarop je enthousiast was — en werd teruggefloten.
Een dag waarop je verdrietig was — en je te horen kreeg dat je je aanstelde.
Een keer waarop je iets anders dacht — en je ‘lastig’ werd gevonden.

En dus besloot je: dan doe ik maar normaal.
Dan zeg ik het maar niet.
Dan slik ik het maar in.
Dan ben ik liever stil dan ‘te veel’.

De zachte weg terug naar jezelf

Jezelf afwijzen is geen fout.
Het is een overlevingsmechanisme. Een oude jas die ooit nodig was.

Maar je mag hem uittrekken.
Je mag opnieuw leren luisteren.
Niet naar die oude stem, maar naar je eigen zachte fluistering vanbinnen.

Wat wil je eigenlijk zeggen?
Wat voel je écht?
Wat als je jezelf eens wél zou geloven?

Je hoeft jezelf niet te fixen. Alleen terug te vinden.

Het gaat niet om beter worden. Of sterker. Of succesvoller.
Het gaat om thuiskomen. Bij jezelf.

Want diep vanbinnen ben je nog steeds dat meisje met sprankels in haar ogen.
Nog steeds die vrouw met een vuur dat wil dansen.
Nog steeds jezelf — onder al die lagen van aanpassing.

Je hoeft haar alleen maar weer toe te laten.

Wil je meer lezen over jezelf zijn?

Hier deel ik mijn eigen pad — zacht, eerlijk en een beetje eigen(wijs).

Elke zondag ochtend verschijnt een nieuwe editie van De Zachte Krant van Morgen.
Voel je welkom om je in te schrijven — dan landt er elke zondag een vleugje zachtheid in je inbox .