Zachte zelfdiscipline

Ik heb periodes waarin ik het helemaal ‘goed’ doe. Dan mediteer ik twee keer per dag, eet ik gezond, beweeg ik regelmatig, voel ik mij licht en helder… en dan ineens poef, is het weg. Ik val terug in chips, suikers, geen zin, scrollen, mopperen.

Vroeger was dat het moment waarop ik streng werd.

“Zie je wel, je kunt het niet volhouden.”

Of: “Je was zo goed bezig, en nu gooi je het allemaal weg.”

Maar inmiddels weet ik: veranderen is niet iets lineairs. Het is geen rechte lijn omhoog. Het is cyclisch. Vloeiend. En eerlijk gezegd: een beetje rommelig ook.

Discipline hoeft niet streng te zijn

Zelfdiscipline is nodig om te veranderen, maar niet de harde variant die je opdraagt om “gewoon door te zetten”.

Wat voor mij wél werkt? Zachte zelfdiscipline.

Dat betekent dat ik het opmerk als ik terugval… en verder niets. Geen oordeel. Geen plan. Geen drama. Alleen maar constateren:

“ah, daar ben je weer.”

Ruimte in plaats van oordeel

Op het moment dat ik mezelf die ruimte geef, gebeurt er iets bijzonders. In die zachtheid ontstaat vanzelf weer het verlangen om goed voor mezelf te zorgen.

Maar als ik streng ben, als ik mezelf op mijn kop geef, dan voel ik me rot. En als ik me rot voel, is er geen ruimte. Dan klap ik dicht. Dan denk ik: laat ook maar. Het lukt toch niet.

Terwijl die milde houding juist maakt dat ik weer zin krijg.

Dat ik uit mezelf weer ga mediteren.

Of fruit eet.

Of gewoon iets liever tegen mezelf ben.

Proberen is genoeg