Over perfect lijken, leeg voelen en de verrassende kracht van niets opvullen.
Ik had niets te klagen.
Ik had alles zoals het boekje het voorschreef:
een goede baan, een sociaal netwerk, een prachtig huis, een leuke auto, geen financiële zorgen, een geweldige man en een heerlijke viervoeter.
En toch.
Toch bleef dat stemmetje maar knagen:
Is dit het nou?
Is dit waarom ik leef?
Om elke ochtend op te staan, naar mijn werk te gaan, boodschappen te doen en op een verantwoordelijke tijd naar bed te gaan, omdat ik de volgende ochtend weer ‘moet’?
En om in het weekend het huis te poetsen, mijn sociale netwerk te onderhouden en iets leuks te doen met mijn man?
Ik voelde me leeg,
maar ik had geen idee waarom.
Alles hebben, maar niet zijn
Ik kon vrijwel alles kopen wat ik wilde — en dus deed ik dat ook.
Nieuwe kleren, een nieuwe hobby, een nieuwe cursus.
Even voelde het fijn. Even kreeg ik dat opvul-gevoel.
Maar het bleef niet hangen.
Niets bleef hangen.
Het was alsof ik water in een emmer met een klein gaatje gooide.
Even leek hij vol. Maar keek ik even weg, dan was hij weer halfleeg. Of gewoon leeg.
Hoe harder ik zocht, hoe leger het werd
Dus ik ging sporten. Fanatiek uiteraard.
Ik ging terug de schoolbanken in.
Ik stortte me op zelfontwikkeling.
En ja, daar werd ik steeds even blij van.
Totdat het weer een moetje werd.
Totdat het weer een project was dat vooral iets moest opleveren.
Ik deed van alles om dat lege gevoel maar niet te hoeven voelen.
Maar wat ik ook deed: het werkte niet.
Het vulde niet.
Tot ik op een dag stopte met zoeken.
Stopte met vullen.
En iets veel ongemakkelijkers deed:
Ik bleef.
Bij het gevoel van leegte.
Wat gebeurt er als je niet meer vlucht?
Wat ik toen voelde, vond ik vreselijk.
Ik voelde me als een soort omhulsel.
Alsof ik hier was, maar eigenlijk ook weer niet.
Ik was bang voor dat gevoel.
Bang dat het nooit meer weg zou gaan.
Maar ergens in mij wist ik ook: dit is nodig.
Dus ik trok mijn dappere schoenen aan en ging voelen.
Echt voelen.
En wat er toen gebeurde, had ik nooit verwacht:
de leegte veranderde.
In plaats van een pijnlijk gemis
werd het… ruimte.
Vrijheid in de leegte
Ruimte voor mijzelf.
Ruimte voor iets dat ik lang kwijt was geweest: mijn creativiteit.
Niet omdat het geld op moest leveren.
Niet omdat het nuttig was.
Maar omdat het van mij was.
Omdat het míj iets liet voelen.
Ik begon klein.
Schilderen op nummer. Een kleurboek. Een bol wol en een haaknaald.
Niet om iets af te maken.
Maar om mezelf weer een beetje terug te vinden.
Wat mij leeg maakte, was niet de leegte
Wat mij leeg maakte,
was dat ik een deel van mezelf had weggestopt.
Ik had geleerd dat creativiteit nutteloos was.
Dat het geen geld opleverde, dus dat het geen waarde had.
En ik weet inmiddels: ik ben niet de enige.
Zoveel mensen stoppen delen van zichzelf weg omdat de maatschappij ze ‘niet rendabel’ vindt.
Niet succesvol. Niet belangrijk.
Maar het zijn juist die vergeten delen die je weer vol kunnen maken.
Die je helpen thuiskomen bij jezelf.
Als het voelt alsof er niets meer is…
…dan is dat misschien niet het einde, maar het begin.
De leegte die zo pijnlijk voelde, bleek achteraf geen tekort,
maar ruimte.
Ruimte om mezelf opnieuw te ontmoeten.
Om mijn eigen verlangens weer te horen fluisteren.
Om te ontdekken wie ik ben als ik even niet probeer te voldoen.
Dus als jij je leeg voelt:
Ren er niet van weg.
Kijk het aan.
Voel het.
En wie weet…
vind je daar precies wat je al die tijd hebt gemist:
ruimte voor jezelf.
Wil je ook het volgende puzzelstukje ontvangen?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen.
Elke zondag een stukje zachtheid in je inbox.
Geen gedoe. Geen druk.
Alleen even voor jou.
Reactie plaatsen
Reacties