Over radeloosheid, het niet goed genoeg voelen en de eerste echte doorbraak.
Zelfliefde? Makkelijker gezegd dan gedaan.
Je hoort het continu om je heen: “Je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt.”
Maar gek genoeg voelde houden van een ander voor mij altijd veel makkelijker dan houden van mijzelf.
En eerlijk? Ik vond het een beetje onzin.
Want ik kon wél degelijk veel liefde voelen voor een ander.
Maar voor mezelf? Hmmm, dat was toch echt een ander verhaal.
Waarom ik wél van anderen kon houden (maar niet van mijzelf)
Als een ander een fout maakte, kon ik dat makkelijk relativeren:
Tja, mensen maken fouten. Dat hoort erbij.
Maar als ík een fout maakte?
Dan voelde het alsof ik persoonlijk faalde.
Alsof ik minder waard was.
Een ander kon ik zien als mooi, goed, krachtig.
Maar bij mezelf zag ik vooral wat er beter moest. Wat er ontbrak.
Wat niet klopte.
Natuurlijk probeerde ik heus wel dankbaar te zijn voor wat er wél was.
Maar dat lijstje was altijd kort.
En het lijstje met dingen die nog gefixt moesten worden?
Dat leek eindeloos.
Pas als dát lijstje weggewerkt was, dan zou ik het misschien kunnen…
Dan zou ik goed genoeg zijn om van te houden.
Het eindeloze lijstje van wat beter moest
Alleen: dat lijstje werd nooit korter.
Wat ik ook deed, hoe mijn best ik ook deed, hoe perfect ik ook probeerde te zijn —
ik kwam er nooit.
Kon ik er eindelijk één ding van afstrepen,
dan kwamen er twee dingen voor terug.
Alsof ik onderweg steeds nieuwe gebreken ontdekte.
Ik werd een project dat nooit af was.
Ik zeg het maar gewoon eerlijk:
ik heb mijzelf jarenlang oprecht gehaat.
De eerste echte doorbraak: het stemmetje herkennen
Dat ging zo ver dat ik regelmatig radeloos was.
De pijn die ik voelde kon zo groot zijn dat ik er soms liever mee wilde stoppen
dan er nog langer mee te leven.
Wat er uiteindelijk écht iets begon te veranderen?
Meditatie.
Niet omdat het me in één klap verlicht maakte,
maar omdat het me iets belangrijks liet zien.
Ik begon iets op te merken wat ik daarvoor nooit echt had gezien:
het stemmetje in mijn hoofd.
En ik besefte…
dat ben ik niet.
Je bent niet dat stemmetje
Dat is misschien wel de eerste stap in bewustzijn:
zien dat je gedachten niet de waarheid zijn.
Dat dat kritische, zeurende, saboterende stemmetje
— hoe vertrouwd het ook klinkt —
niet jij bent.
Het is maar een stem.
Eentje die ooit is ontstaan met een functie,
maar die nu vaak vooral pijn doet.
En als je dat eenmaal begint te zien…
komt er ruimte.
Ruimte om jezelf anders te gaan zien.
Zachter. Liefdevoller.
Niet omdat je perfect bent geworden,
maar omdat je begint te snappen dat je dat nooit hóefde te zijn.
De puzzel is nog niet compleet
Leren jezelf lief te hebben is geen quick fix.
Het is een puzzel.
Met meerdere stukjes, die soms pas later in elkaar vallen.
Voor mij was dit het eerste puzzelstukje:
zien dat er een stemmetje is — en dat ik dat niet ben.
De volgende puzzelstukjes?
Hoe je met dat stemmetje omgaat. Waar het vandaan komt.
En uiteindelijk… wat er voor in de plaats mag komen.
Wil je die vervolgstappen ook ontvangen?
Schrijf je dan in voor De Zachte Krant van Morgen —
mijn nieuwsbrief vol eerlijke inzichten, zacht ontwaken en eigenwijze levenswijsheid.
Reactie plaatsen
Reacties